سخن با منافقان (قرآن)نَفَق، ايجاد سوراخى در زمین است كه راه رهايى داشته باشد -همانند سوراخ موش- پايان يافتن و از بين رفتن. نفاق عبارت است از داخل شدن در شرع و دین از راهى و خروج از آن از راه ديگر، اظهار اسلام با اهل آن و مخفى كردن غير اسلام در درون، ظاهر و باطن متفاوت داشتن، دورویی، ریاکاری. [۴]
فرهنگ بزرگ سخن، ج ۸، ص ۷۸۸۲، «نفاق».
نفاق هم در ایمان است، هم طاعات، هم معاشرت با مردم. نفاق اعمّ از ریا است در این مقاله آیات مرتبط با سخن گفتن با منافقان معرفی می‌شوند.۱ - سخن رسا با منافقانپیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، موظّف به سخن رسا و تأثيرگذار با منافقان، هنگام دعوت آنان: وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا إِلى ما أَنْزَلَ اللَّهُ وَ إِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُوداً أُولئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ ما فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغاً. و هنگامى كه به آنها گفته شود، به سوى آنچه خدا نازل كرده و به سوى پيامبر بيائيد، منافقان را مى‌بينى كه از قبول دعوت تو اعراض مى‌كنند.... آنها كسانى هستند كه خدا آنچه را در دل دارند مى‌داند، از (مجازات) آنها صرف نظر كن، و آنها را اندرز بده و با بيانى رسا نتايج اعمالشان را به آنها گوشزد نما. خداوند به پيامبر خود دستور مى‌دهد كه از مجازات آنها صرفنظر كن (فاعرض عنهم) و پيامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله همواره با منافقان به خاطر اظهار اسلام كردن تا آنجا كه ممكن بود مدارا مى‌كرد، زيرا مامور به ظاهر بود و جز در موارد استثنايى آنها را مجازات نمى‌كرد، چه اينكه ظاهرا در صفوف مسلمانان بود و ممكن بود مجازات آنها به يك نوع تصفيه حساب شخصى تفسير شود. سپس دستور مى‌دهد كه آنها را موعظه كن و اندرز ده و با بيانى رسا كه در دل و جان آنها نفوذ كند، و نتائج اعمالشان را به آنها گوشزد كن. ۲ - پانویس۳ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳۱، ص۱۳۱، برگرفته از مقاله «سخن با منافقان». رده‌های این صفحه : موضوعات قرآنی | نفاق
|